13.

w te ostatnie wieczory coraz chłodniejsze i coraz bardziej samotne nie pomagała ani muzyka, ani nawet papierosowy dym. w powietrzu wciąż unosiło się moje rozczarowanie. katowałam się mew, śmietaną w tubce i bielą sufitu nade mną. i tylko miliardy myśli.

bo przecież nie tak miało być, nie tak, ciągle nie tak.

zaczęło mi coś umykać, nieodwracalnie przeciekać przez palce. na moje życzenie, trzykrotne pstryknięcie, paf pif, teraz. na zawsze? nie ma przecież zawsze, pamiętasz? nic już nie chcę pamiętać. może tylko obudzić się któregoś ranka i zobaczyć, że to nie ten pokój, nie te miasto, nie te życie. chcę szansę na nowy początek i nowe możliwości. nową wiarę w i nadzieję na. trochę swobody i trochę szczęścia. more, more, more.

tymczasem siedzę tu, słucham permanentnych skarg i zażaleń całkiem jak biuro obsługi klienta, aplikuję sobie codziennie dawkę uśmiechu, zagłuszam wnętrze. powtarzam bezgłośnie `jeszcze rok, dasz radę, choć sama siebie tym nie przekonuję.

`mam dosyć tego miasta,
czerwono-czarnej mafii.
czy mnie rozumiesz, olo?